Soms ontmoet je iemand op een plek ver weg van huis. Onder een zinderende zon, in een onbekende stad, of juist in de rust van de bergen.

En ineens… is er iets; een blik, een aanraking, een gesprek dat nét iets langer blijft hangen dan verwacht. En voor je het weet, lijkt alles lichter, intenser, alsof het leven zich tijdelijk in een ander ritme ontvouwt.

Vakantieliefde. Een fenomeen dat velen herkennen, sommigen koesteren en anderen liever vergeten. Maar wat zegt het eigenlijk over ons, over onze verlangens in het algemeen en ons liefdesverlangen in het bijzonder?

Er is een kwetsbare schoonheid in vakantieliefde. Omdat we – bewust of onbewust – een deel van onze dagelijkse patronen achterlaten. We stappen uit de rol die we thuis spelen: de verantwoordelijke, de planner, de collega, de ouder. We worden even gewoon ‘iemand’, in plaats van ‘iemand die een bepaalde rol vervult’. Dat maakt ruimte vrij voor speelsheid, voor openheid, voor een andere manier van kijken.

De Franse filosoof Roland Barthes schreef ooit: “Liefde is niet wat we willen bezitten, maar wat we willen ervaren”. En dat is precies wat vakantieliefde vaak biedt: een ervaring. Eén die ons raakt, maar die niet per se hoeft voort te duren.

En toch is er soms verwarring. Want de emotie voelt écht. De nabijheid, de aantrekkingskracht, de gesprekken onder de sterrenhemel – het raakt iets fundamenteels in ons. Zou dit dan wél de ware kunnen zijn? Of slechts een projectie van wie we hopen te zijn, in een ander leven, een leven dat tijdelijk losstaat van de realiteit?

Psychotherapeut Esther Perel zegt hierover:
“Wanneer we reizen, zijn we niet alleen toeristen in een ander land, maar ook toeristen in een ander leven.”
Dat maakt vakantieliefde soms zo intens. Niet omdat het persé duurzamer is maar omdat het ons laat kennismaken met een andere versie van onszelf. De vrijere versie. De versie zonder afspraken, verplichtingen of verwachtingen.

Een cliënt vertelde mij eens: “Op vakantie in Italië voelde ik me iemand anders. Lichter. We waren samen in dat huisje in Toscane, en het voelde zó echt. Maar thuis in Nederland, hield het snel op.”

En dan komt vaak de pijn. Was het dan nep? Was het geen liefde?
Nee. Het was wél liefde. Maar in een andere context. En dat doet niets af aan de waarde ervan. Misschien was het niet bedoeld om te blijven, maar bedoeld om iets in jou wakker te maken. Iets dat gedurende lange tijd had geslapen.

Het helpt om een vakantieliefde niet meteen te willen vangen, definiëren of vasthouden. Het is beter om te kijken; Wat riep deze persoon in mij wakker? Wat zegt deze ervaring over mijn verlangens, over hoe ik contact met anderen wil maken?

Zoals Jung ons eraan herinnert:
“Tot je het onbewuste bewust maakt, zal het je leven blijven sturen en noem je het lot.”
Dus ook in vakantieliefde schuilt een kans: om dichter bij jezelf te komen. Om te ontdekken wie jij bent in contact, zonder ruis. Het daagt je uit om dát deel van jezelf ook mee te nemen naar huis.

Vakantieliefde hoeft geen illusie te zijn. Het is geen vergissing. Het is een moment van helderheid. Een spiegel. En soms, heel soms… is het ook het begin van iets blijvends. Maar zelfs als dat niet zo is, dan nog was het betekenisvol. Want wat je voelde, was echt.

En dat, is altijd de moeite waard.
🌿💛